ఎప్పట్లాగే చాయ్ దుకాణం దగ్గర కాపు కాసాడు అతను. కొన్నాళ్ళుగా తాను గమనిస్తున్న అమ్మాయి వచ్చే టైమైంది. ఆ అమ్మాయి కూడా తనని క్రీగంట చూసి, మునిపంటి మాటున చిరునవ్వు చిందించినట్లుంటుంది. భ్రమో, నిజమో అర్ధం కాదు. ఈరోజు ఎలాగైనా మాట్లాడాలని తీర్మానించుకున్నాడు.అంతలో రానే వచ్చింది. దగ్గరగా నడుస్తూ పేరడిగాడు.
పద అంది.
రెట్టించిన ఉత్సాహంతో వెంట బయల్దేరాడు.
"ఏంటి నా వెంట వస్తున్నావ్,ఫో" అంది. అయోమయంతో ఆగిపోయాడు.
తర్వాత రెండ్రోజులు ఇదే తంతు. ఆ అమ్మాయి మనసు అర్ధం కాలేదతనికి.
ఎలాగైనా తేల్చుకోవాలనుకున్నాడు. మరునాడు, మరో ఇద్దరమ్మాయిలతో వచ్చింది.
"అక్కా రోజూ పేరడుగుతున్నాడని చెప్పానే ఇతనే " అంది.
"రోజూ పదమంటావ్ వస్తే పొమ్మంటావ్, ఏమిటి నీ ఉద్దేశ్యం?" అడిగాడతను.
కిసుక్కున ముగ్గురమ్మాయిలూ నవ్వుకోవడం అతని దృష్టిని దాటి పోలేదు.
"ఇది మా అక్క వాక్య, ఇది మా చెల్లి అక్షర" అంది పరిచయం చేస్తూ.
"మరి నువ్వో?" అన్నాడు.
"ఇంకా అర్ధం కాలేదా? నా పేరే పద" అంది.
"మీ నాన్న తెలుగు టీచరా? ఇలా వాక్య, పద, అక్షర అని పేర్లు పెట్టాడు?" అడిగాడతను.
"ఇంతకీ నీ పేరేమిటోయ్?" అతని ప్రశ్నని పట్టించుకోనట్లే అడిగింది వాక్య.
"వ్యాకరణ్" సిగ్గు పడుతూ చెప్పాడతను.
"ఓ మీ నాన్నా తెలుగు టీచరేనా?" ఆశ్చర్యం గా అడిగింది అక్షర.
"అబ్బే లేదు. నా పూర్తి పేరు కరణం వ్యాఘ్రేశ్వర్రావ్, మీ పేర్లకి తగ్గట్లుగా ఉంటుందని ఇప్పుడే వ్యాకరణ్ అని మార్చేసుకున్నాను." మెలికలు తిరిగి పోతూ అన్నాడు వ్యాకరణ్ అలియాస్ వ్యాఘ్రేశ్వర్రావ్.